BEN GENCİM
Yine televizyon başında gözlerin yaşlı…
Ağzından lanetler dökülüyor…
Yine kızmışsın, birilerine, bir yerlere, sisteme, zamana…
Bedenin gözümün önünde ama sen çok uzaktasın Anne…
Bir an beni gördüğünü hissediyorum,
Tam -anlatacaklarım var- diye yanına yaklaşacakken başlıyorsun tüm öfkeni bana kusmaya;
“Neredeydin şimdiye kadar?”
“Nerelerde, kimlerle sürtüyorsun?”
“Bak neler oluyor dışarıda, bana ne acılar yaşatacaksın?”
“Sen ne zaman ders çalışacaksın?”
“Kafanı taşlara vura vura pişman olacaksın, ders çalış!!!”
“Sen ne zaman adam olacaksın?”
Eskiden, ben de bağırıp çağırıp seninle kapı pencere inene kadar kavga ediyor, sabahlara kadar ağlayıp intikam planları yapıyordum… En çok da evden kaçma planları… Senin sosyal medya ve ana akımda görüp içini titreten hikayeleri gölgede bırakacak acılar hediye etmek istiyordum sana…
Şimdi ise “ben kendimden sorumluyum” diyerek yaşamayı seçiyorum.
Doğru nefes almayı,
Yargısız düşünmeyi,
Güçlü sorular sormayı,
Zannetme halindeki kendimi farkındayım.
Bana en güzel katkın beni koçluk yolculuğuna başlatman oldu…
Başta kızmış olsam da artık fark ederek bakıyorum her şeye, özellikle de size…
Ne kadar ürkeksiniz…
Ne kadar kırılgan…
Güçsüz hissettiğinizi yeni yeni anlıyorum, çaresizliğinizin dışa vurumu tüm bu anlaşılmaz öfke haliniz?
Konu ben değilim, konu sensin anne…
Yapamadığın, başaramadığın, yoksunluğunu çektiğin her şeyden beni korumak için tüm çaban.
Masumca beni güvenli bildiğin yollarda tutmak arzunu görüyorum.
Öfkeyle değil, anlayabilmek için karışık bir duyguyla bakıyorum çaresizliğine…
Ben gencim anne,
Senin bir daha olamayacağın yaştayım…
Sen bana tecrübelerinle “doğrularını” anlatmaya çalışıyorsun ama aynı dönemin insanı olmadığımızı unutuyorsun anne…
Senin 17 yaşında yaşadığın dünyada olmadığımı biliyorsun ama kabul etmek istemiyorsun… Mutlaka kendince bir nedenin vardır eminim. Belki yaşlanmaktan korkuyorsun belki bana yetersiz kalmaktan…
Lütfen sadece annem ol…
Benim yeterince öğretmenim var,
Yeterince arkadaşım var,
Yeterince beni sistemin içinde yok etmek isteyen sistem savunucuları var…
Lütfen sadece annem ol!
Yanında kendim olabildiğim,
Güçlü yanlarımı parlatabilmek için güç aldığım,
Acı çektiğimde acıma saygı duyan,
Sorunlarımı kendimce çözmeme izin veren ol…
Hayatı kaygıyla üzerimize yüklemeye çalışan sistemin değil çocuğunun yanında ol anne…
Sevildiğimi,
Değerli olduğumu,
Yaşamanın anlamsız olmadığını,
Saygın olduğumu,
İhtiyaç duyduğum her şeyin bende olduğunu bana hatırlatan limanım ol anne…
Geleceği bizden emanet aldınız ve bize bugünün dünyasını hazırladınız.
Bize nefes almak, çevreye bakmak, yapılanları yorumlayacak alan bırakmak yerine dört şık arasından seçim yapmaya zorladığınız bir dünya…
Oysa artık farkındayım yeni seçenekler yaratmak da mümkün…
Hayatımda müzik de spor da sanat da olabilir. Vizyonumu genişletecek bir üniversite de okuyabilirim. Ama tek yolum bu değil… Ben BEN olabildiğimde çocuklarıma daha iyi bir dünya yaratabilirim…
Çocukların ölmediği,
İnsanların çadırlarında yakılmadığı,
Hayvanları katledilmediği,
Hastanelerin bombalanmadığı,
Adaleti herkesin kendi doğrularında aramadığı,
Bilimle ilimin ışığında sınırların belirlendiği bir dünyayı hak ediyor benim çocuklarım, torunlarım…
Kızmıyorum kimseye,
Senin döneminin yoklukla, korkuyla nasıl şekillendirildiğini, bu sistemle nasıl terbiye edildiğini farkındayım… Ama izin verin bizim de bir şansımız olsun.
Biliyorsun, daha iyi bir dünya biz gençlerle mümkün…
İzin ver kendime yolculuğumda güçlenerek var olayım.
İzin ver tecrübelerin akıl vermek değil, alternatif yaratmak için ışık olsun…
İzin ver hayat tekerrürden ibaret olması bu sefer.
Kendi geleceğimi yaratmanın dünyayı bir bütün olarak görmekle mümkün olduğunu bilen biz gençlerle dünyanın bir şansı daha olacak.
Bu dünyaya bir şans daha ver ANNE…